O różnicach między literackim i nieliterackim użyciem języka.

M.in. o języku, fikcji, konwencji, estetyce i intertekstualności.

O dwóch sposobach odpowiedzi na to pytanie: strukturalnym (inne gatunki) i historycznym (akt mowy). O wpływie ideologii, krytyków i influencerów na kształtowanie się gatunków literackich oraz buncie, który tylko potwierdza ich zasadność.

O faktach i różnych sposobach opowiadania o nich.

Interpretacja jako dramat w trzech aktach: 1) rozpoznanie tego, co już znamy, 2) umieszczenie tekstu w kontekstach oraz 3) indywidualne, samodzielne rozumienie. Dlaczego warto pisać teksty otwarte znaczeniowo. Ryzyko, które ponosi autor, oddając tekst w ręce czytelników. oraz interpretacja jako próba wyartykułowania sensu, a nie wydobycie go.

Nadinterpretacja jako “overstanding”, czyli zadawanie tekstowi pytań, których się nie spodziewa.

W jakim sensie tekst literacki (po publikacji) staje się niezależny od autora.

Początek, środek i koniec, mimesis, kategoria prawdopodobieństwa, katharsis oraz dlaczego postaci fikcyjne są lepsze niż historyczne – czyli porady Arystotelesa dla pisarzy.

O tym, jak Freud tłumaczył powody uprawiania twórczości literackiej i jak, jego zdaniem, tworzymy głównych bohaterów.

Związek między mitem a fabułą. Mity jako przednaukowy, pierwotny i alternatywny względem nauki sposób opowiadania o świecie.

Co o literaturze mówią fenomenolodzy, czyli tekst jako byt intencjonalny, istniejący w świadomości autora i czytelnika. Pisanie wymaga czytania, czyli o schematyczności i konkretyzacji.

O tym, że o literackości literatury decydują “chwyty”, udziwniające tekst i zatrzymujące na nim uwagę czytelnika.

Co to jest emotywna, ekspresywna, poznawcza, metajęzykowa, fatyczna i poetycka funkcja języka i dlaczego czytelnicy stosują “test pierwszego zdania”.

O dwóch sposobach traktowania tej samej książki: biernym i czynnym.

O tym, że nie zawsze autor jest równoznaczny z tym, kto mówi w literaturze.

O kreatywnym pisaniu jako układaniu tekstu z językowych prefabrykatów, o pragnieniu oryginalności oraz o dwóch rodzajach pisarzy: takich, którzy władają językiem i takich, którymi włada język.

O niezbywalnej roli czytelnika w nadawaniu tekstowi sensu (sensów).

O tym, czemu służą aluzje i nawiązania literackie oraz o kategorii odbiorcy idealnego.

O niezamierzonych nawiązaniach, intertekstualności w przekładach i pojęciu déjà lu.

Parodia, pastisz, trawestacja i postmodernistyczny bricolage, czyli gatunki, które istnieją dzięki intertekstualności. Intertekstualność zachodząca nie tylko między tekstami, ale także między tekstem a obrazem, muzyką lub stylem oraz znaczenie tekstualizacji naszych doświadczeń.

Stylizacja jako naśladowanie stylu epoki, gatunku lub autora.

Typy liryki, tj. bezpośrednia, pośrednia, opisowa, sytuacyjna, inwokacyjna, liryka maski lub roli, a także zabiegi formalne, które wykorzystujemy w utworach lirycznych, tj. metafory, rymy, przerzutnie czy inwersje. Podmiot liryczny jako kreacja oraz konieczność przekształcenia własnych przeżyć w doświadczenia uniwersalne na potrzeby literatury.

Narracja, narrator, postaci, czas fabularny i narracyjny, dialogi oraz gra autora z czytelnikiem jako elementy epiki.

Jedność czasu, miejsca i akcji, dominacja dialogów, didaskalia, brak narratora, podział na akty i sceny oraz dynamika jako elementy dramatu.

Związek poezji z muzyką, problem z tłumaczeniem piosenek, kwestia transakcentacji oraz elementy formalne: zwrotka, refren i bridge.

O tym, że literackość występuje nie tylko w literaturze, ale i tekstach użytkowych.

Czy tłumacze są jeszcze potrzebni w dobie sztucznej inteligencji?

Wierność oryginałowi, domestykacja, egzotyzacja, zróżnicowanie pod względem dialektów, a także “poprawianie” oryginału i spolszczenie, czyli o dylematach tłumaczy.

Dlaczego dobrze jest zacząć swoją przygodę z pisaniem od tłumaczenia.